शुक्रवार, ७ ऑक्टोबर, २०११

काय हि ओन लाईन शॉपिंग ?!!?!! नुसता त्रास...

आमच्या शाळेतील प्यून "राजेश " तसे त्याला आम्ही राजू म्हणून संबोधित करतो. आहे तर फार हुशार नेहमी इंटरनेट वर काही न काही R&D करत असतो.काही अडचण आली. किवा समजले नाही तर लगेच फोन करतो मला. त्याच्या या इंटरनेट वरील संशोधन करण्याच्या वृत्ती मुळे बहुतेकदा शाळेतील शिक्षक गण त्याची प्रशंसा करताना दिसून येतात. पण म्हणतात ना जास्त शहाणपणा केलेले देखील नुकसान कारक ठरत असते. बस !! तसच काही तर झाले एका आठवड्या पूर्वी त्याच्या सोबत. मागे फेसबुक वर माझ्या द्वारा स्वस्त दरात भारतात लौंच होणारे teblet नावाच्या डिवाईस ची पोस्ट केली गेली होती. ती पोस्ट वाचल्या नंतर teblet सतत त्याच्या डोक्यात फिरत होते. त्याला देखील ते विकत घेण्याची इच्छा झाली. तो प्रत्यक्ष रित्या माझ्या कडे आला आणि कुठून ते खरेदी करता येणार त्याची विचार पूस करू लागला. मी म्हटले अजून एकाद महिना कमीत कमी तुला वाट पहावी लागेल. पण हा भाऊ काही शांत बसत नव्हता. गुगल मध्ये, याहू  मध्ये , रीडीफ मध्ये आणि बऱ्यांच सर्च इंजिन वर त्याने सर्च केले. शेवटी फेसबुक मधेच त्याला ती जाहिरात सापडली आणि नाप तोल डॉट कॉम नावाच्या वेब साईट वर त्याने ओन लाईन खरेदी चा ओर्डर दिला. लगेच दुसर्या दिवसी त्याने मला कमीत कमी ४००० रुपयाची सविनय मागणी केली. माझ्याकडे पैसे नव्हते म्हणून मला नकार द्यावा लागला. कारण माझी पूर्ण सेलरी महिना अखेरला मी बाबा ना देवून टाकतो. तरी मी त्याला दोन दिवसात कुठून हि पैसे आणून देण्याचे आश्वासन दिले.   कामा कामात मी ते पैसे देण्याचे विसरलो. दोन दिवस पसार झाले असतील तिसऱ्या दिवशी नाप तोल डॉट कॉम वरून एका कुरियर द्वारा त्याचा घरी ती वस्तू आली. स्वाभाविकच पणे त्याच्या कडे पैसे नव्हते तरी तेव्हा त्या वस्तू साठी त्याने शेजारया कडून रु. ४००० घेतले. एकूण त्याने ७२०० रुपये कुरियर डिलिवरी बोय ला दिली. उत्साहाने लवकर लवकर त्याने नाप तोल डॉट कोम चे रेपर फाडले. आत वेस्प्रो कंपनीचे बोक्ष होते. त्यात ते वेस्प्रो टेबलेट होते.  
वस्तू नवीनच होती म्हणून आणखी शेजारी असलेले पाहण्यासाठी गर्दी करून उभे राहिले. त्याने खोक्या मधून ते teblet  बाहेर काढले आणि ओन करून एक एक फंक्शन चेक करू लागला. सर्व काही ठीक होते पण मात्र त्याचा केमेरा चालत नव्हता. अर्थात त्यात बिघाड होता. लोक पाहत होते पण केमेरा चालत नव्हता म्हणून त्याला फारच वाईट वाटले. त्याला वाटले कि त्याला वेस्प्रो आणि नाप तोल डॉट कोम वाल्यांनी सात हजार रुपयाचा चुना लावला. तो उदास झाला. त्याने परत करण्यासाठी कुरियर बोय ला  फोन केला पण तो बर्याच लांब निघून गेला होता पण तरी त्याने एका तासात परत उधना मध्ये उडीपी हॉटेल जवळ मिळण्याचे काबुल केले. लगेच त्याने मला हि फोन लावला आणि सर्व हकीकत सांगितली व मला देखील त्या हॉटेल जवळ येण्यास सांगितले. हातात शाळेच्या प्रश्न पत्रिकेचे काम घेवून बसलो होतो ते बाजूला ठेवून मला भर दुपारी उन्हामध्ये निघावे लागले.  बाईक मध्ये पेट्रोल देखील नव्हते. जेम तेम लोटत पेट्रोल पंप वर गेलो व पेट्रोल टाकले डोक्यावर हेल्मेट घातले निघालो. पांच मिनिटात पोहचलो . पाहतो तर तो हॉटेल च्या बाहेर माझीच वाट पाहत होता. त्याच्या मुखावरील उदासीन पणा मला दिसत होता. तो विनंती करू लागला मला कि यार तू काही हि कर. पण मला हि वस्तू नको पाहिजे , कशे हि करून माझे पैसे मला परत करवून दे. मी होकार दिला म्हटले येवू दे कुरियर बोय ला गोष्ट करू. दोन तास झाले पण तो कुरियर वाला काही दिसत नव्हता. त्याला फोन वर फोन केले राजेश ने पण तरी हि तो दिसत नव्हता. फक्त समोरून एकच उत्तर मिळायचे कि आताच येतो ..अर्ध्या तासात. कदाचित त्याला माहित पडले असेल कि राजेश त्याला ते teblet  परत करू इच्छितो. इथे तो कंपनी च्या पोलिसी विरुद्ध जावू शकत नव्हता. कारण एकदा त्याने कस्टमर ला वस्तू दिली आणि पैसे घेतले म्हणजे झाले काम. मग त्या वस्तू च्या संदर्भात काही समस्या असतील तर ती जवाबदारी कंपनी आणि ग्राहकाची असते त्यात कुरियर वाल्याचा कुठलाही प्रकारच संबंध नसतो. तीन तास झाले ....राजेश चिडला त्याचे डोके तापले होते, त्याने त्या कुरियर वाल्याला मारण्याचा बेत केला. राजेश ला माहित होते कि तो कुरियर बोय त्यांचा सोसायटीच्या जवळ पास राहतो. लगेच त्याने आणखी दोन मित्रांना फोन करून बोलावले. मला हे सर्व योग्य वाटत नव्हते. म्हणून मी त्याला हे न करण्यास सांगितले . त्याची समजूत घातली कि त्या व्यक्ती चा त्यात काही दोष नाही. त्याने तर त्याची ड्युटी केली. जेम तेम त्याला मी शांत केले. हॉटेल मध्ये नेले आणि त्यांची स्पेशियल डीश "इडली सांभार" मागवले. कसा तरी तो शांत झाला होता. परत बाहेर येवून वाट पहु लागलो वाटले तो शांत असावा पण तरी अधून मधून तो कुर कुर करत होता. निव्वळ चार तास मी तिथे हॉटेल च्या बाहेर घालवले. त्याला सांगितले की ही वस्तु सूरत मधे वेस्प्रो च्या सर्विस सेंटर वर रिपेरिंग ला पाठव ते रिपैर करून देतील व म्हटले की तू चिंता करू नको ती वस्तू आपण दुसर्या कोणाला विकून पैसे काढून घेवू. आणि ग्राहक मीच तुला शोधून देतो. त्याने मान्य केले. गेरंती कार्ड काढले आणि नंबर डायल केले. पण आश्चर्य !!! एक ही सर्विस सेंटर अस्तिवात्त नव्हते . सर्व रोंग नम्बर्स जिथे सर्विस सेंटर होते ते बंद झालेले होते. अहमदाबाद , वापी , बरोडा आणि बर्याच ठिकाणी फोन लावला पण परिणाम शुन्य. काही पर्याय नव्हता .मी त्याला घरी जाण्याचा इशारा केला. काम झाले नहीं म्हणून मला वाईट वाटले उदास मनाने आम्ही आप आपल्या घरी निघालो. घरी पोहचून मला अर्धा तास झाला असेल परत त्याचा फोन आला. "सर, काम झाले, माझे पैसे परत मिळाले. मी त्यांच्या हेड ऑफिस वर गेलो होतो.तिथे काम करणारे माझ्या परिचयाचे निघाले त्यांनी सोल्व केला प्रोब्लेम., आपण भेटू उद्या शाळेत करू चर्चा. गुड नाईट " फोन कट झाला. एकूण मला हि आनंद झाला.
        
    येथे राजेश जास्तच आत्मविश्वासाने फक्त फेसबुक मध्ये एक पोस्ट वाचून ओन लाईन खरेदी करावयास गेला. पण सर्व उलटेच झाले. त्याने कोणाला विचारले  नाही, सल्ला घेतला नाही. शेवटी झाली फसवणूक. पण तरी तो भाग्यशाली म्हटला जाणार कि त्याला त्याचे पैसे परत मिळाले. ते पण कुरियर मध्ये परिचयाचे व्यक्ती असल्या कारणाने . राजेश सारखे नसीब प्रत्येकाचे नसते. प्रत्येकाला काही त्यांचे पैसे परत मिळत नाही. लोक फक्त आलेल्या वस्तू विषयी कंपनी ला फिर्याद करतात पण काही आउटपुट मिळत नाही.  घटने वरून खरोखर एक गोष्ट शिकायला हवे कि ओन लाईन खरेदी करताना माणसाने व्यवस्थित विचार पूस आणि सर्वे करूनच करायला हवे कि जेणे करून असे फसवणुकीचे केसेस बनणार नाही.